Hollywood / η φωτογράφηση του Barfly



Κεφάλαιο 37

Ξαναπήγαμε στο ίδιο μέρος λίγες μέρες αργότερα για μερικές ημερήσιες λήψεις και ο Τζον ήρθε και μας βρήκε αμέσως μετά το γεύμα, πριν μπούμε στο μπαρ.
«Περίμενε» μου είπε ο Τζον «όπου να ‘ναι έρχεται ο φωτογράφος Κόρμπελ Βήκερ. Θέλει να πάρει μερικές φωτογραφίες εσένα, του Τζακ και της Φρανσίν. Είναι γνωστός σ’ όλο τον κόσμο. Φημίζεται για τις φωτογραφίες που τραβάει στις γυναίκες: τους χαρίζει λάμψη και αίγλη…»
Σταθήκαμε λοιπόν στο σοκάκι πίσω από το μπαρ. Υπήρχε ένα κράμα σκιάς και ήλιου κάτω από κει. Νόμιζα πως θα περιμέναμε πολλή ώρα, αλλά ο Κόρμπελ Βήκερ ήρθε σε πέντε λεπτά. Ήταν γύρω στα 55, με φουσκωτό πρόσωπο και στρογγυλή κοιλιά. Φορούσε κασκόλ και μπερέ. Είχε δυο νεαρούς μαζί του, που κουβαλούσαν τα σύνεργά του. Έμοιαζαν και οι δυο φοβισμένοι και υπάκουοι.
Έγιναν οι συστάσεις.
Μετά ο Κόρμπελ μας σύστησε στους βοηθούς του.
«Από δω ο Ντέιβιντ…»
«Από δω ο Γουίλλιαμ…»
Χαμογέλασαν και οι δυο συγκρατημένα.
Μετά ήρθε η Φρανσίν. «Ω, ω, ω!» έκανε ο Κόρμπελ, καθώς έτρεξε προς το μέρος της και τη φίλησε.
Μετά οπισθοχωρήσαμε μερικά βήματα.
«Λοιπόν, λοιπόν, λοιπόν… Α! Α!» Κούνησε τα χέρια του. «Αυτό είναι! Μάλιστα!»
Πίσω από το μπαρ ήταν εγκαταλειμμένος ένας παλιός, σπασμένος καναπές. Τον πήρε το μάτι του.
«Εσύ», με κοίταξε, «πήγαινε να καθίσεις στον καναπέ…»
Πλησίασα και κάθισα στον καναπέ, «Τώρα, Φρανσίν, κάθισε στα γόνατά του…»
Η Φρανσίν φορούσε ένα χτυπητό κόκκινο φόρεμα με σκίσιμο στη φούστα. Φόραγε κόκκινα παπούτσια, κόκκινες κάλτσες και άσπρα μαργαριτάρια. Κάθισε στα γόνατά μου. Κοίταξα γύρω και έκλεισα το μάτι στη Σάρα.

«Αυτό είναι! Μάλιστα!»
«Μήπως είναι σκληρός ο πωπός μου;» ρώτησε η Φρανσίν.
«Όχι, καθόλου. Μην ανησυχείς».
«Κάμερα ΤΕΣΣΕΡΑ!» ούρλιαξε ο Κόρμπελ Βήκερ.
Ο Ντέιβιντ έτρεξε με την υπ’ αριθμόν 4 κάμερα και ο Κόρμπελ την πέρασε στο λαιμό του και έπεσε στο ένα του γόντο… Ακούστηκε ένα κλικ και άστραψε το φλας…
«ΩΡΑΙΑ!ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ!»
Άλλο κλικ, άλλο φλας…
«ΜΑΛΙΣΤΑ! ΜΑΛΙΣΤΑ!»
Κλικ, φλας…
«ΦΡΑΝΣΙΝ, ΑΦΗΣΕ ΝΑ ΦΑΝΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΟΙ ΓΑΜΠΕΣ ΣΟΥ! ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ! ΜΑΛΙΣΤΑ! ΜΑΛΙΣΤΑ!»
Κλικ και φλας, κλικ και φλας…
Φωτογράφιζε με μανία, με πάθος…
«ΦΙΛΜ! ΦΙΛΜ!» φώναξε.
Ο Γουίλλιαμ έτρεξε μ’ ένα καινούργιο φιλμ, το τοποθέτησε στην κάμερα και έβαλε το παλιό μέσα στο ειδικό κουτί.
Ο Κόρμπελ έπεσε και στα δυο γόνατα, ρύθμισε την απόσταση και ξαφνικά έβαλε τις φωνές: «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΜΕΡΑ, ΔΙΑΒΟΛΕ! ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜΟΝ ΕΞΙ, ΓΡΗΓΟΡΑ! ΓΡΗΓΟΡΑ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ!»
Ο Ντέιβιντ έτρεξε με την υπ’ αριθμόν έξι κάμερα, την πέρασε στο λαιμό του Κόρμπελ και πήρε πίσω την κάμερα τέσσερα.
«ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΓΑΜΠΑ, ΦΡΑΝΣΙΝ! ΕΤΣΙ ΜΠΡΑΒΟ! Σ’ ΑΓΑΠΩ, ΦΡΑΝΣΙΝ, ΕΙΣΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΑΡ ΤΟΥ ΧΟΛΛΥΓΟΥΝΤ!»
Κλικ, φλας… Κλικ, φλας… πάλι… και πάλι… και πάλι.
Μετά ήρθε ο Τζακ Μπλέντσο.
«ΤΖΑΚ, ΚΑΘΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ! ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΠΛΕΥΡΑ! ΝΑΙ! ΝΑΙ!»
Κλικ, φλας… Κλικ, φλας…
«ΦΙΛΜ! ΦΙΛΜ!» ούρλιαξε ο Κόρμπελ.
Οι φωτογραφίες προορίζονταν για ένα γυναικείο περιοδικό με μεγάλη κυκλοφορία.
«ΕΝΤΑΞΕΙ. ΕΣΕΙΣ ΠΑΙΔΙΑ ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΑΠ’ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ! ΘΕΛΩ ΤΗ ΦΡΑΝΣΙΝ ΜΟΝΗ!»
Την έβαλε να ξαπλώσει με τον αγκώνα του ενός χεριού της να στηρίζεται στο μπράτσο του καναπέ και με το άλλο χέρι της στην πλάτη του να κρατάει ένα μακρύ τσιγάρο. Η Φρανσίν ξετρελάθηκε με την πόζα.
Κλικ, κλικ, φλας, φλας…
Η τελευταία μεγάλη σταρ του Χόλλυγουντ.
Οι νεαροί έτρεξαν με καινούργιο φιλμ, καινούργιες κάμερες… Υποθέτω πως είχαν την αίσθηση ότι εργάζονται σε βενζινάδικο.
Μετά ο Κόρμπελ πρόσεξε το συρμάτινο φράχτη.
«Ο ΦΡΑΧΤΗΣ!» ούρλιαξε.
Έβαλε τη Φρανσίν να γείρει προκλητικά πάνω στο φράχτη, με τον Τζακ Μπλέντσο από τη μία πλευρά και μένα από την άλλη.

«ΩΡΑΙΑ! ΩΡΑΙΑ!»
Του άρεσε η ιδέα του φράχτη κι τράβηξε πολλές φωτογραφίες. Του την είχε δώσει ο φράχτης. Ίσως να ήταν το φόντο από πίσω.
Φλας, κλικ, φλας, κλικ…
Και μετά, εντελώς απότομα, σταμάτησε.
«Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ πολύ…»
Φίλησε ξανά τη Φρανσίν. Τα παιδιά βάλθηκαν να μαζεύουν τα πράγματα, να τα αριθμούν, να τα αμπαλάρουν. Ο Γουίλλιαμ είχε ένα σημειωματάριο και κατέγραφε τα πάντα: αριθμό λήψεων, χρόνο, θέμα, κάμερα και φιλμ.
Ύστερα έφυγαν όλοι κι εγώ με τη Σάρα πήγαμε στο μπαρ. Οι μπαρόβιοι κομπάρσοι ήταν εκεί. Ήταν κινηματογραφικοί αστέρες τώρα και είχαν αποκτήσει κάποια αξιοπρέπεια. Είχαν γίνει πιο ήσυχοι, σαν να σκέφτονταν μεγάλα πράγματα. Τους προτιμούσα όπως ήταν πριν. Η ταινία κόντευε να τελειώσει και λυπόμουν λίγο που είχα χάσει τόσες μέρες από τα γυρίσματα, αλλά όταν παίζει κανείς στον ιππόδρομο είναι υποχρεωμένος να απαρνείται σχεδόν όλα τα άλλα.
Ας είναι. Παρήγγειλα μπίρα για μένα και κόκκινο κρασί για τη Σάρα.
«Τι λες, θα ξαναγράψεις ποτέ σενάριο;» ρώτησε.
«Αμφιβάλλω. Είσαι αναγκασμένος να κάνεις ένα σωρό σπαστικούς συμβιβασμούς και πρέπει να φαντάζεσαι συνεχώς το πώς θα φαίνεται το ένα και πως το άλλο μεσ’ από την κάμερα. Θα το πιάσουν αυτό οι θεατές; Παράλληλα σχεδόν το καθετί αναστατώνει ή προσβάλλει τους θεατές, ενώ οι άνθρωποι που διαβάζουν μυθιστορήματα και διηγήματα, όχι μόνο δεν έχουν αντίρρηση να αναστατώνονται, αλλά τους αρέσει κιόλας».
«Εσύ ‘σαι μάνα σε κάτι τέτοια…»
Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα ο Τζον Πίνσοτ. Πήρε μια θέση δίπλα μου και χαμογέλασε.
«Το κάθαρμα» είπε
«Τι συμβαίνει;» ρώτησε η Σάρα.
«Μήπως σταμάτησε πάλι η ταινία;» ρώτησα.
«Όχι, δεν είναι αυτό… Κάτι άλλο…»
«Σαν τι;»
«Ο Τζακ Μπλέντσο αρνείται να δώσει την άδεια για τη δημοσίευση των φωτογραφιών που τραβήξατε πριν από λίγο».
«Τι έγινε λέει;»
«Ναι, ένα από τα παιδιά του Κόρμπελ Βήκερε πήγε στο τροχόσπιτό του με τα χαρτιά και ο Τζακ αρνήθηκε να υπογράψει την άδεια για τις φωτογραφίες. Μετά πήγε ο ίδιος ο Κόρμπελ. Τα ίδια».
«Μα γιατί;» ρώτησα, «Γιατί δέχτηκε να φωτογραφηθεί και μετά αρνιέται να υπογράψει την άδεια;»
«Δεν ξέρω. Μπορούμε όμως να κάνουμε τη δουλειά μας χρησιμοποιώντας τις δικές σου φωτογραφίες και της Φρανσίν. Θα ‘ρθείτε να παρακολουθήσετε την επόμενη λήψη;»
«Ασφαλώς…»
«Θα ‘ρθω να σας πάρω…»
«Ευχαριστούμε…»
Απομείναμε με τη Σάρα να σκεφτόμαστε το θέμα που είχε δημιουργηθεί. Νομίζω δηλαδή πως το σκεφτόταν και κείνη. Για τον εαυτό μου είμαι βέβαιος.
Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα ήταν πως οι ηθοποιοί είναι διαφορετικοί από μας. Έχουν τον δικό τους τρόπο να σκέφτονται. Όταν ξοδεύεις, εδώ που τα λέμε, ώρες, μέρες, χρόνια απ’ τη ζωή σου προσποιούμενος ότι είσαι ένα πρόσωπο που δεν είσαι, δεν μπορεί να μην έχει συνέπειες πάνω σου. Ήδη είναι δύσκολο να είσαι ο εαυτός σου. Φαντάσου λοιπόν να προσπαθείς να είσαι κάποιος άλλος που δεν είσαι. Και μετά κάποιος άλλος. Στην αρχή μπορεί το πράγμα να είναι συναρπαστικό, αλλά σε λίγο, έπειτα από δεκάδες πρόσωπα που έχεις υποδυθεί, πιθανόν να δυσκολεύεσαι να θυμηθείς ποιος είσαι ο ίδιος, ειδικά όταν πρέπει να βρεις μόνος σου τα λόγια σου.
Φαντάστηκα ότι ο Τζακ Μπλέντσο τα είχε χαμένα και νόμισε ότι είχαν φωτογραφήσει κάποιον άλλο και όχι τον ίδιο. Έτσι, το μόνο που του έμενε να κάνει, ήταν να μην υπογράψει την άδεια. Το έβρισκα λογικό. Αποφάσισα να το εξηγήσω στη Σάρα.
Την κοίταξα που άφηνε κάτω το ποτήρι της και άναβε τσιγάρο.
Μετά σκέφτηκα πως ήταν μάλλον καλύτερα να της το εξηγήσω μια άλλη φορά και τραβώντας μια γερή γουλιά από τη μπίρα μου αναρωτήθηκα αν στο γυναικείο εκείνο περιοδικό θα δημοσίευαν καμία από τις φωτογραφίες με τη Φρανσίν να κάθεται, με τον όμορφο σφιχτό πισινό της, στα γόνατά μου…

Μέσα από το βιβλίο Hollywood. Μετάφραση: Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, εκδόσεις Απόπειρα, 1996.

Τα πρόσωπα
Φρανσίν: Φαίη Ντάναγουεϊ
Τζακ Μπλέντσο: Μίκυ Ρουρκ
Κόρμπελ Βήκερ: Χέλμουτ Νιούτον

Σημ. Η πρώτη φωτογραφία χρησιμοποιήθηκε και για το εξώφυλλο της Σουηδική έκδοσης του Hollywood.